Η καλλιτέχνις αξιολογεί θετικά την δυνατότητα της παραγωγής τέχνης από την τεχνητή νοημοσύνη. Τοποθετεί ωστόσο το ενδιαφέρον της καλλιτεχνικής διαδικασίας στην συνάντηση της τεχνολογικής καινοτομίας με την αυθόρμητη λειτουργία της φαντασίας. Η σύγκλιση των δύο αυτών σπουδαίων εργαλείων για την παραγωγή ενός πρωτοποριακού καλλιτεχνικού έργου είναι το κλειδί για να γεννηθεί κάτι αξιόλογο. Όμως, σ’ αυτό το σχήμα, η αυθόρμητη λειτουργία της φαντασίας στέκεται ως αντιθετικός και απλησίαστος πόλος για την τεχνητή νοημοσύνη, παρά την υπερικανότητά της εκτέλεσης απειράριθμων υπολογισμών. Η αποτελεσματικότητα ενός προηγμένου αλγορίθμου είναι αποδεδειγμένα υποδεέστερη της διαισθητικής και συναισθητικής προσέγγισης των πραγμάτων, η οποία είναι ικανή να οδηγήσει σε ένα καλλιτεχνικό έργο που δεν θα κατάφερνε να το συλλάβει μια επιμελέστατη και ταχύτατη ακολουθία υπολογισμών οι οποίοι βασίζονται στην ήδη καταγεγραμμένη εμπειρία. Στο δικό της έργο η καλλιτέχνις αναλύει το αισθαντικό στοιχείο του σε δύο επί μέρους συνθετικά χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι η χειρονομιακή και χειρωνακτική, μεγάλης διάρκειας διαδικασία παραγωγής των γλυπτών της. Το δεύτερο χαρακτηριστικό της αισθαντικότητας που διακρίνει ένας θεατής στο έργο της αναδύεται από την δική της ψυχραιμία και μάλλον ευχαρίστηση -ίσως και αγαλλίαση- που είναι ικανή να προσφέρει η παρουσία κάποιας ατέλειας (ή και περισσότερων ατελειών) στο έργο της. Η ενσωμάτωση του «λάθους» στο αισθητικό αποτέλεσμα, θεωρεί η καλλιτέχνις ότι του προσφέρει περισσότερη, χάρη απ’ όση θα του πρόσφερε η τελειότερη εκτέλεση. Αναφέρεται στο είδος του «λάθους» που η τεχνητή νοημοσύνη ίσως να μην δύναται ούτε καν να το συλλάβει σε θεωρητικό επίπεδο ή έστω να το εντοπίσει στις μορφές. Κατ’ επέκταση δεν μπορεί ούτε να αναγνωρίσει τη φύση του για να το παραγάγει εκ του μηδενός, αλλά ούτε θα καταφέρει, γρήγορα και βάσει παραδειγμάτων, να το τυποποιήσει ώστε να το αποδίδει μιμητικά. Σε γενικές γραμμές, μέσα από το εκτιθέμενο έργο της καλλιτέχνιδας μία αδυναμία αντιπαρατίθεται σε μία παντοδυναμία. Είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας, το οποίο, όπως συμβαίνει και στην πρωταρχική συνθήκη της μονομαχίας μεταξύ ενός Δαυίδ και ενός Γολιάθ, διατυπώνεται μέσα από την ευχή να επαναληφθεί το «θαύμα» της νίκης του πιο αδύναμου, χάρη στην δική του αυθόρμητη, στιγμιαία επινοητικότητα που κατατροπώνει την μηχανική λογική που έχει προσχεδιαστεί για να είναι αήττητη. Είναι, δηλαδή, ένα μήνυμα αισιοδοξίας που διέπει αυτό το έργο. Και μια τέτοια αισιοδοξία δεν είναι ανυπόστατη, καθότι κάθε καλλιτέχνης υπερτερεί της τεχνητής νοημοσύνης, επειδή, ήδη από τη φύση του, γνωρίζει αρκετά για την Τέχνη ώστε να ορίζει ο ίδιος το τι συνιστά έργο τέχνης. Και έτσι, να μην χρειάζεται να ανατρέξει και να βασιστεί σε κάποια στατιστική αλήθεια για να το πετύχει, όπως συμβαίνει στο πλαίσιο της τεχνητής νοημοσύνης.
