Ο καλλιτέχνης επιδιώκει να αποδώσει την δέουσα αυξημένη σημασία στη δύναμη των παλινδρομήσεων του καλλιτέχνη ενώπιον του έργου του, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται στα κύματα αμφιβολιών και αυτοαμφισβητήσεων, που εκπορεύονται εκ των έσω της ψυχής και χτυπούν με κάθε δύναμη τον καλλιτέχνη, κι εκείνος με τη σειρά του μεταφέρει τον αντίκτυπό τους στο έργο του, αναδιαμορφώνοντας το. Με άλλα λόγια, το έργο του έχει την πρόθεση να αναδείξει το γεγονός ότι η καλλιτεχνική πράξη δεν υποτάσσεται σε κάποιο προαποφασισμένο πρόγραμμα. Είναι κάτι που ισχύει ακόμη κι όταν υπάρχει προσχεδιασμός μιας σύνθεσης. Η καλλιτεχνική δημιουργία υπακούει μόνο στην ετοιμότητά του καλλιτέχνη να ακολουθήσει κάθε τυχαιότητα που μπορεί να προκύψει πάνω στην παραγωγική στιγμή. Και αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε πλήρη αλλαγή της αρχικής κατεύθυνσης του έργου προς κάποιον προκαθορισμένο στόχο. Προφανώς, η εν λόγω διαδικασία, που προκρίνει τον παρορμητισμό, τον αυθορμητισμό και τον απρόβλεπτο ενθουσιασμό στις εξελίξεις κατά τη διάρκεια τη δημιουργικής φάσης, στέκεται στον αντίποδα του πως λειτουργούν τα πράγματα στο πλαίσιο της τεχνητής νοημοσύνης, η οποία ακολουθεί αυστηρά έναν αλγόριθμό, χωρίς παρεκκλίσεις από το πρόγραμμά του. Ακόμα και στην περίπτωση που προβλέπεται η τεχνητή νοημοσύνη να παραβαίνει ή να υπερβαίνει τον αλγόριθμό της, ο τρόπος με τον οποίο αυτό συμβαίνει ορίζεται από κάποιον άλλο αλγόριθμο. Ως εκ τούτου, το έργο αυτό αναγνωρίζει πλήρως την δημιουργική αξία του λάθους και της απόκλισης από κάθε στόχο και τα θεωρεί ατού της καλλιτεχνικής φύσης έναντι της παντοδύναμης τεχνητής νοημοσύνης.
