Ένα υποθετικό ταξίδι στο χρόνο και ειδικότερα στο τότε όπου τα όρια μεταξύ ανθρώπινων και μη ανθρώπινων κόσμων θα έχουν χαθεί. Ξεκινά να αναρωτιέται ποια συναισθήματα κινδυνεύουν να αφανιστούν όταν το λάθος, το τυχαίο, το ρίσκο και το άγνωστο θα έχουν εξαλειφθεί, επειδή η τεχνητή νοημοσύνη θα παρέχει μόνο αλάνθαστες απαντήσεις σε κάθε ερώτημα. Παράλληλα με την ανάπτυξη της τεχνολογίας προς αυτήν την κατεύθυνση η καλλιτέχνις προβλέπει να επέρχεται και κάθε τελική συνέπεια της υπερθέρμασνης του πλανήτη, με αποτέλεσμα η γη να έχει μετατραπεί σε έναν θερμό ωκεάνιο πλανήτη. Η εικασία της οικοδομείται κι άλλο, θεωρώντας ότι αναπόφευκτα θα έχει προκύψει και μια εξέλιξη των έμβιων όντων σε υβριδικά αμφίβια, ως προσαρμογή στο υδάτινο περιβάλλον. Από τα αμφίβια όντα, η καλλιτέχνις επιλέγει να θεωρήσει «κιβωτούς» των ανθρώπινων συναισθημάτων τις λιβελούλες, λόγω της παλαιότητας του γένους τους στην ομοταξία των εντόμων. Στο έργο της, τα νούφαρα, λόγω των ψυχοτρόπων ιδιοτήτων που διαθέτουν οι σπόροι τους γίνονται σύμβολα επιστροφής σε βιωμένα συναισθήματα και εμπειρίες. Οι ονειρικές εικόνες στη σύνθεσή της, σε συνδυασμό με ηχητικά/μουσικά στοιχεία και χορογραφική περφόρμανς σκιαγραφούν την αίσθηση της μεταμορφωτικής δύναμης και της ετοιμότητας για αλλαγές και μεταβολές που χαρακτηρίζουν τον πυρήνα της ανθρωπινότητας, η οποία τοποθετείται στον αντίποδα της σταθερότητας των αλγοριθμικών πρωτοκόλλων.

Μάρθα Παναγιωτοπούλου

Το έργο συνοδεύει το ηχοτοπίο "Libella Nulla" του Diska Anima (Κωνσταντίνος Δαμιανάκης).

Aκούστε το εδώ: https://diskaanima.bandcamp.com/track/libella-nulla