«Αποκεφαλισμός», αποτελείται από πορτραίτα τα οποία έχουν δημιουργηθεί με προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης, ο καλλιτέχνης μας προκαλεί εμάς ως θεατές να θέσουμε στον εαυτό μας ερωτήματα τα οποία συνήθως παραβλέπουμε, επειδή παρασυρόμαστε από την περιρρέουσα μιντιακή ατμόσφαιρα που εξυψώνει την τεχνητή νοημοσύνη σε τρομερή εξωγενή απειλή για τον άνθρωπο. Η πιο σκληρή λοιπόν από αυτές τις διερωτήσεις που επιδιώκει να υποκινήσει το έργο είναι μήπως η διαβόητη αυτή τεχνολογία δεν είναι παρά η αντανάκλασή μας και ποτέ κάτι το αυτονομημένο από εμάς. Συγχρόνως, υποβάλλει την αμφιβολία ότι η τεχνητή νοημοσύνη είναι πιθανό να μην καταφέρει ποτέ να υποκαταστήσει την ανθρώπινη φύση. Ωστόσο, η πιο προωθημένη, πιο δύσκολη και πιο αδιάκριτη από αυτές τις διερωτήσεις που τοποθετεί το έργο ενώπιον της αναλυτικής όρεξης των θεατών που το αντικρίζουν είναι μήπως η ανησυχία μας για την τεχνητή νοημοσύνη είναι στην πραγματικότητα μια μεταμφίεση της ανησυχίας μας για το πώς θα βρούμε επιτέλους τον απαραίτητο –καινούργιο- αποδιοπομπαίο τράγο, προκειμένου να του φορτώσουμε όσα δεν θέλουμε να αναλάβουμε ως δικές μας ευθύνες, σε σχέση με την προφύλαξη την ανθρωπινότητας. Κι αυτό, επειδή κατά βάθος θα προτιμούσαμε να μετακινηθούμε και να αφεθούμε σε μια πιο βάρβαρη και άνομη κατάσταση, η οποία όμως θα μας επέτρεπε να απολαμβάνουμε τον αχαλίνωτο ατομικισμό μας και τον ναρκισσισμό μας, οι οποίοι ήδη έχουν εκτιναχθεί μπροστά και βρίσκονται εκείθεν του ορίου που θεωρείται ανθρώπινο.
