Κανένα ποτάμι δεν γύρισε πίσω

Του Οδυσσέα Ιωάννου*

Στην ιστορία της ανθρωπότητας πάντα λειτουργούσαν αντίρροπες δυνάμεις. Πορεύτηκε με μανιχαϊστικά σχήματα στην σκέψη και μεγάλες μάχες στην εμφάνιση κάθε τι νέου.

Η επιστήμη εξελίσσεται παράλληλα με τους τεχνοφοβικούς και δεν υπήρξε τίποτα καινούργιο που να μην μοιράστηκε σε ενθουσιώδεις οπαδούς και σκεπτικιστές ή αρνητές. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η εκκλησία – οι θρησκείες γενικότερα- που πάντα διέβλεπαν κίνδυνο σε οτιδήποτε δεν μπορούσαν να ελέγξουν και ποντάροντας στους φτωχούς και αποκλεισμένους από τις νέες τεχνολογίες και στους φόβους τους, συμμαχούσαν μαζί τους και έστηναν αναχώματα όπου μπορούσαν.

Η μεγαλύτερη τεχνολογική επανάσταση του τελευταίου αιώνα, το internet, αν το παρατηρήσεις και το αξιολογήσεις υπό ορισμένο πρίσμα και ιδεολογική γωνία μπορείς να το χαρακτηρίσεις από σωτήριο έως καταστροφικό. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει αν και η πλάστιγγα γέρνει μάλλον προς το σωτήριο.

Η καινούργια κουβέντα και ο νέος στίβος διαμάχης είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη. Καταρχάς να πούμε πως ποτέ κανένα ποτάμι δεν γύρισε πίσω και ως εκ τούτου δεν γίνεται η τεχνολογία της Τεχνητής Νοημοσύνης να ξεγίνει. Θα είναι ευλογία η εφαρμογή της στην Ιατρική και θα είναι προβληματική σε άλλους τομείς. Ένας από αυτούς τους άλλους τομείς είναι η ενημέρωση. Κάποτε διαβάζαμε μία είδηση, βλέπαμε μία φωτογραφία ή ένα βίντεο και λέγαμε πως το πιστεύουμε μέχρι κάποιος να αποδείξει πως είναι ψέμα. Μπαίνουμε στην εποχή που η πρώτη αντίδραση είναι πως είναι ψέμα μέχρι κάποιος να αποδείξει πως είναι αληθινό. Πρόβλημα. Όμως όλα αυτά τα περιφερειακά προβλήματα ανάγονται σε ένα και μόνο κεντρικό πρόβλημα. Ποιος διαχειρίζεται τις νέες τεχνολογίες, για σκοπό ποίου και μέσα από τι θεσμικές ασφαλιστικές δικλείδες ελέγχεται. Άρα, όλα είναι θέμα Δημοκρατίας. Δεν υπάρχει κακό μέσο, υπάρχει κακή χρήση του.

Στο τομέα της τέχνης δεν με προβληματίζει ιδιαίτερα αν η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει ήδη αρχίσει να γράφει τα δικά της θεατρικά, τα δικά της τραγούδια και να δημιουργεί τους δικούς της ζωγραφικούς πίνακες και φωτογραφίες. Ας πούμε πως αυξήθηκαν οι άνθρωποι που γράφουν θεατρικά και τραγούδια. Όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Αν γράψει ένα τραγούδι η Τεχνητή Νοημοσύνη και συγκινήσει περισσότερο από ένα δικό μου, καλώς να έρθει. Όμως δύσκολα θα έρθει γιατί εκείνο που συγκινεί δεν είναι η τελειότητα αλλά το ακριβώς αντίθετό της. Δεν μπορεί να μας υποδυθεί την ατελή φύση μας, είναι φτιαγμένη για το άριστο…Το αποτύπωμά μας στον κόσμο και στην τέχνη μας είναι τα ραγίσματά μας και σε αυτό δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε τα σκήπτρα.



*Ο Οδυσσέας Ιωάννου, είναι Στιχουργός - Συγγραφέας