Ένα χρυσό σπίτι πάνω σε μια ενότητα εικόνων που γεμίζουν έναν μεγάλο καμβά και δείχνουν κυρίως ανθρώπινες φιγούρες που είναι σίγουρο ότι προέρχονται από έναν χρόνο παρελθοντικό σε σχέση με το σήμερα.
Θα έλεγε κάποιος ότι ο καμβάς είναι η πρωταρχική –αγνότατη και παρθένα- όψη του ανθρώπινου ψυχισμού, ενώ οι εικόνες, που μοιάζουν σαν να πλέουν στην επιφάνειά του, είναι οι imago που δρουν στον ψυχισμό, συμμετέχοντας έτσι στον σχηματισμό του Εγώ και των υπόλοιπων «τόπων» του ψυχισμού (με την μαθηματική-τοπολογική έννοια της λέξης τόπος). Είναι δηλαδή οι πρωτογενείς εικόνες που διαμορφώνουν κάτι το τόσο μοναδικό όσο είναι και ένα δακτυλικό αποτύπωμα και το οποίο είναι η υποκειμενικότητα κάθε ανθρώπου. Στο έργο η συμβολική απόδοση της ανθρώπινης υποκειμενικότητας με ένα χρυσό σπίτι έχει θριαμβικό χαρακτήρα και, ως κολοφώνας της σύνθεσης, εκφράζει ότι αυτή είναι το ισχυρό και ακλόνητο ατού της ανθρωπινότητας όταν συγκρίνεται με την πανίσχυρη υπολογιστική ικανότητα των προγραμμάτων τεχνητής νοημοσύνης. Είναι η ιδιότητα την οποία -μέχρι τώρα, τουλάχιστον- δεν μπορούν να αναπαραγάγουν τα αλγοριθμικά μοντέλα της, τα οποία είναι δομημένα έτσι ώστε να προτείνουν σε κάθε εξωτερικό ερέθισμα που δέχονται μία πλειάδα από συναφείς απαντήσεις, οι οποίες είναι ιεραρχημένες μόνο με βάση μια καταμετρημένη συχνότητα της χρήσης τους σε ανάλογες περιπτώσεις. Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει με τον ανθρώπινο ψυχισμό είναι ότι αποκρίνεται στα εξωτερικά ερεθίσματα, προβλέποντας κάθε φορά μια δική του ιεράρχηση αναπαραστάσεων που προέρχονται από ποικίλες χρονικές «εγγραφές» τους εντός του. Αυτή η διαδικασία προσθέτει ένα βάθος και μια πρωτογενή διάσταση στην απόκριση, η οποία φαντάζει κάθε φορά πιο σύνθετη και πιο πλούσια, από οποιαδήποτε απόκριση αλγορίθμου.
