A-ελιτιστικά.Είμαι ρομπότ; Ναι, είμαι.
Του Βαγγέλη Λυμπουρίδη*
Η αναζήτηση για το τεχνητό διαρκει χιλιετίες. Ξεπερνά την ανθρωπότητα και συντηρεί την αποτυχία. Τα νέα είναι ότι το τεχνητό βρίσκεται στη θέση του οδηγού ενώ η ανθρωπότητα είναι απλά ένας επιβάτης. Δεν είμαι σίγουρος πότε συνέβη αυτό, αλλά εάν νομίζεις ότι δεν συνέβη, μαλλον είσαι ποιητής.
Το όχημα της μεταμόρφωσής μας επιταχύνεται με τρόπο που με κάνει να αναρωτιέμαι αν βρισκόμαστε ακόμα επί γης ή αν έχουμε απογειωθεί για τα αστέρια, σαν το Challenger. Παρόλα αυτά, γίνεται μεγάλος τσακωμός στην καμπίνα. Ποιος θα σκεφτόταν ότι το να αφήσουμε ένα παιδί να πετάξει έναν πύραυλο θα ήταν καλή ιδέα; Όλοι μας. Και αν εσυ όχι, μάλλον είσαι ποιητής.
Η πραγματική ζωή είναι για όσα δεν βλέπουμε, αλλά τα μάτια μας τώρα είναι ο μοναδικός τρόπος για να δούμε. Εάν στέκεσαι ακίνητος για να αιχμαλωτίσεις την στιγμή που δεν θα μπορέσεις να θυμηθείς ξανά, είσαι ένας από εμάς. Και αν δεν το κανεις, μαλλον είσαι ποιητής.
Θυμάμαι την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Ήμουν εκεί και εσύ δεν ήσουν. Δεν θυμάμαι πότε μιλήσαμε τελευταία φορά και ήσουν εδώ. Είναι πολύ εύκολο να μιλαμε έτσι ώστε σταματήσαμε να μιλάμε τελείως. Πάντα γνωρίζουμε τι συμβαίνει και επιλέγουμε τη σιωπή. Και αν δεν το κάνεις, μάλλον είσαι ποιητής.
Είναι πολύ γαλήνια. Μπορώ να ακούσω μόνο το μυαλό μου να βουίζει. Αγαπώ την ειρήνη καθώς βλέπω τον πόλεμο σε τρία-προς-τέσσερα. Κρατώντας στα χέρια μας την εκρηκτική φύση της καταστροφής μας και εξαπολύωντας την όποτε θέλουμε. Ναι, μπορούμε να το κάνουμε και αν εσύ δεν μπορείς, πρέπει να είσαι ποιητής.
Βαρέθηκα ήδη με το μέλλον. Συνέβη έτσι κ αλλιώς. Ω, μήπως δε συνέβη; Λυπάμαι πολύ. Στο μέλλον θα είμαι πιο προσεκτικός. Είναι που παρέδωσα το μέλλον μου και υιοθέτησα το δικό σου, για αυτό και δε το σκέφτομαι. Και αν διαφωνείς, πρέπει να είσαι ποιητής.
Είμαι κυνικολυριστής. Λατρεύω οτιδήποτε τεχνητό. Τις τεχνητές γεύσεις, τα τεχνητά οικοσυστήματα, την τεχνητή ζωή, αλλά είναι τόσο παρωχημένο. Ζήτω η γενικότητα! Γενικές γεύσεις, γενικά οικοσυστήματα, γενική ζωή. Το μόνο συγκεκριμένο πλέον είναι το μέλλον που μας υπόσχονται – προσδιορισμός ενάντια στην απροσδιοριστία. Η ψευδαίσθηση του ελέγχου. Ευτυχώς, Θεέ μου, που είμαστε ασφαλείς και αν εσυ δεν το πιστεύεις, μαλλον είσαι ποιητής.
Ονειρεύτηκα ένα κόσμο χωρίς αντίσταση, ομαλό, άμεσο, εύστοχο, αποτελεσματικό και γυαλιστερό, αλλά μετά γλίστρησα και έπεσα, και ξύπνησα. Η αντίσταση είναι γόνιμη και η γονιμότητα φυσική, οπότε ας το σημειώσουμε και αυτό να το διορθώσουμε– πολλές οι ευκαιρίες μπροστά μας, και αν δεν το νομίζεις, μαλλον είσαι ποιητής.
Το μέλλον είναι πολιτικό αλλά το δικό μας μέλλον κοινωνικό. Σε λίγα χρόνια όλα τα φυσικά θα είναι τεχνητά και το τεχνητό θα είναι το νέο φυσικό. Όλα τα κοινωνικά θα γίνουν συνθετικά αλλά τίποτα συνθετικό δεν θα είναι κοινωνικό. Δεν φοβάμαι, αλλά με τρομάζει που το μόνο φυσικό που θα μας μείνει θα είναι η ανοησία μας και μερικά ποιήματα.
*Vangelis Lympouridis, PhD Founder @ Enosis | Design, Tech Innovatio
